“Het is me gelukt”, vertelt preventie-assistent Gamze Ayhan aan de zorgmedewerkers wanneer ze de deur van mevrouws kamer achter zich sluit en naar hen toeloopt. Mevrouw wees de toenaderingspogingen van Gamze steeds af en heeft nu eindelijk haar hulp aanvaard. Vastbesloten om de mondgezondheid van mevrouw te controleren, vertelt Gamze enthousiast over haar strategie.
Geen behandeling nodig
“Mevrouw lag altijd op bed als ik bij haar op de kamer kwam. Haar ontbijt bleef meestal onaangeroerd op tafel staan. En wanneer ze me zag, reageerde ze boos: ‘Nee, ik heb geen behandeling nodig. Ga weg.’ Ik had het idee dat ze zo afwerend reageerde omdat ze bang was. Daarom besloot ik om het niet op te geven en het vriendelijk te blijven proberen.
Een ontspannen gesprek
‘Dag mevrouw, hoe gaat het met u?’, vroeg ik toen ik haar opnieuw bezocht. Ze keek me aan en ik zag tot mijn verbazing dat ze openstond voor contact. ‘Het gaat niet zo lekker’, antwoordde ze. Dit was het begin van een ontspannen gesprekje. ‘Mevrouw ik wil graag weten hoe het met uw gebit gaat. Heeft u ergens last van?’, probeerde ik voorzichtig.
Een grote stap vooruit
Ze opende haar mond en ik mocht er even in kijken. Dat gaf me een goed gevoel. Wat een grote stap vooruit! Gelukkig zag ik vrijwel geen etensresten of tandplak. ‘Zo, dat was het al’, zei ik na afloop.Mevrouw leek ontspannen. Nu ze deze positieve ervaring heeft, hoop ik dat ik een volgende keer opnieuw mag controleren of ze haar mondhygiëne op peil houdt. Ik blijf mijn best doen om haar vertrouwen te krijgen.”
