“De mensen reageren zo dankbaar als ik langskom; ik ben echt op mijn plek in de ambulante mondzorg”, zegt Ingrid Haanstra. Ze is tandartsassistent en preventie-assistent en werkt in zorginstellingen in Brabant, Limburg en de Randstad. Een van de bewoners aan wie ze mondzorg verleent, noemt ze haar ‘fanatiekste cliënt’. Ze legt uit waar hij deze benoeming aan te danken heeft.
Altijd enthousiast
“Hij reageert altijd enthousiast als hij me ziet: ‘Moet je bij mij zijn? Gezellig!’ Ik bezoek hem regelmatig als preventie-assistent om zijn mondhygiëne te controleren en als tandartsassistent wanneer de tandarts langskomt voor controle. Maar ik zie hem wel vaker, want ik ga ook bij de andere cliënten op zijn afdeling langs.
Zo erg is het niet
Als medebewoners geen zin hebben in mondzorg, dan pept hij ze op: ‘Kom op, zo erg is het niet.’ Met deze woorden geeft hij ze een duwtje in de rug. Daarna vinden ze het meestal prima als ik hun mondhygiëne wil controleren. Het is fijn om zo’n cliënt ertussen te hebben, ook omdat hij vaak mooie verhalen over vroeger vertelt, over zijn werk als tramchauffeur in Amsterdam.
Tram tussen Bolsward en Sneek
Ik vertelde hem een keer dat ik uit Bolsward kom, een dorp in Friesland. Dat bleek een raakvlak te zijn, want tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij naar Friesland gevlucht. Hij merkte op dat er in die tijd een tram reed tussen Bolsward en Sneek. Ik vond het bijzonder dat hij zich die tramlijn herinnerde. Het is immers meer dan tachtig jaar geleden.
Het gaf hem troost
Vorige week had hij het moeilijk. Een van de medebewoners met wie hij goed bevriend was geraakt, was overleden. Hij zei tegen me dat hij zijn vriend miste. Ik luisterde naar hem en leefde met hem mee. Dat vond hij prettig, het gaf hem troost. Ik vind het mooi dat hij dit verhaal bij mij kwijt kon. Dat hoort er ook bij als je zorg verleent aan deze doelgroep. Dit werk is zoveel meer dan mondzorg verlenen.”
